Bazıları sık delirir.* Ekseriyetle "anti-kahramanlık" meyyalinde olanlar... Meczup olmaya ramak kala "çok alâmetler belirir" de, belki ancak öyle dönerler, hepten delirmenin o büyük, büyülü eşiğinden.

" 'Nasılsın' '-İyiyim!' kadar yalandım.
Anahtar deliklerinde susanlar her neyse onlarla oyalandım."


"Hepimiz için neler söylediler...

(Ben sadece
bu dünyada var olamamış
tedirgin bir ruhum
nedir bilmiyorum
böyle tekinsiz, korkusuz yaşamakta bulduğum
tedirgin bir ruhum
bilin
ait olamıyorum.

Korkuyorum göz göze geldiğimde
yanından geçerken hayatın.
ya çarparsa ellerim ellerine,
ya dökülürse ölümler diye...

Yalan sayılmaz ki bu
var olmanın bir yolunu bulmak için
oyunlar oynuyorum
çünkü ben kimsenin bilmediği
tedirgin bir ruhum.)

Güya, sen bir hırsızmışsın, ben yalancıymışım... Uyumayan gecelerde döktüğümüz gözyaşlarını, kimlerin günahlarına saydık öyleyse?"

Pessoa gibi de delirir insan bazen söyler şarkısını, prozodiyi bile delirtir arada:

"Yola çıkmak! Yitirmek ülkeleri!
Bir başkası olmak süresiz,
Yalnız görmek için yaşamaktır
Köksüz bir ruhu olmak!

Kimseye ait olmamak, kendime bile!
Durmadan gitmek, sonu olmayan
Bir yokluğun peşinde
Ve ona ulaşma isteği içinde!"

Kadınlar her ülkede daha kolay, daha da sık delirir. Histerik derler onlara hemencecik, nevrotik derler. Kendi ellerinden çıkma bir deliliğe, yine kendi kokuşmuş ağızlarıyla gülerler.

"Köpek ulumalarıyla rakseden kadın
perdeler arkasından konuşan.
arsız çocuklardan daha yalnız
en kalın duvarların ardında savunmasız.
Köpek ulumalarıyla rakseden kadın
Sen her belanın gebesi,
yine akıllanmadın."

Giden delidir, kalan akil. Söven delidir, seven akil. Bilen delidir, bilmeyen akil.

Dünya delidir, dünya delidir.

(*Bukowski.)
(Yaramazlar: Pessoa, Zariç, Antika Hraman.)